Agenda/nieuws
Hieronder vind je een overzicht van lezingen, tentoonstellingen , enz....
5 dialogen - Lieve Blancquaert in Museum Het Valkhof
5 dialogen - Lieve Blancquaert in Museum Het Valkhof
De Gentse fotografe Lieve Blancquaert (1963) is gefascineerd door de manieren waarop al eeuwenlang emoties worden verbeeld. Voor deze presentatie in Museum Het Valkhof zocht ze naar werken uit de museumcollectie die in dialoog kunnen gaan met haar werk.
Neem het indrukwekkende laatmiddeleeuwse beeld van Maria, die vol verdriet treurt om de dood van haar zoon. Blancquaert zet er een gefilmd portret van een moeder in Zaatari, een vluchtelingenkamp in Jordanië, tegenover. Zij stelde deze moeder maar één vraag: 'Vertel mij het leven van je zoon, vanaf het moment dat hij in je groeide tot vandaag.' Zonder dat we haar verstaan, horen we haar angst en wanhoop, dat ze hem al twee jaar kwijt is en dat ze bang is dat ze hem niet meer vindt en nooit meer zal zien.
Of kijk naar de geschilderde kinderen uit de gegoede negentiende-eeuwse familie In de Betou. De confrontatie met het meisje dat zichzelf in haar armen sneed, is hard. Wat zien we in deze portretten, wat houden mensen verborgen aan onzichtbaar verdriet?
Net als de kunstenaars van toen, laat Lieve Blancquaert ons kijken en luisteren, en denken over universele gevoelens van onmacht en pijn.
MISSCHIEN MARIEKE
Minard GentIk heb haar te pletter gedacht. Kapot gedroomd. Maar nog steeds zit ze daar, klein en veilig, niet kapot te krijgen.
Een meisje.
Het is een meisje en ze zeggen dat ze op mij lijkt.
Ik lijk op mijn vader, niet op mijn moeder. Als ik heel goed kijk. In slecht licht. Dan zie ik dat. Dan zie ik mijn vader, diep in mijn gezicht.
Met de monoloog ‘Misschien Marieke’ stappen we in het hoofd en de wereld van een pas bevallen jonge vrouw die op het punt staat de allerbelangrijkste beslissing in haar leven te nemen.
Voor het project De Kleine Boodschap (TAZ#2015) schreef Lieve Blancquaert een verhaal over een moeder die haar kind afstaat. Geboeid door deze tekst, nodigde Dirk Pauwels haar uit om samen met actrice en theatermaakster Greet Jacobs een monoloog te creëren speciaal voor TAZ#2017.
Blancquaert ging hiervoor in gesprek met Oostendse moeders, die in kwetsbare omstandigheden leven. Op basis van deze verhalen schreven Jacobs en Blancquaert samen de tekst voor ‘Misschien Marieke’ en gingen ze op zoek naar een theatertaal die hen bindt.
Het resultaat is een beklijvende voorstelling over wat het betekent moeder te worden in een wereld die tegen jouw richting in lijkt te draaien.
Haar spel is doorleefd, maar nooit overtrokken, perfect in balans. Medelijden is niet aan de orde, begrip des te meer. (Bieke Prunelle - TAZETTE)
‘Misschien Marieke’ is een nieuwe moeder en kind: met beide voeten in de volkse klei van de Gentse school, maar ook zo documentair gevoed dat alle clichés over armoede overspeeld worden voor diep begrip. […] Er zijn voor minder stukken uitgeroepen tot machtige tragedies. Deze verdient een speelreeks tot ver voorbij de verkiezingen. (Wouter Hillaert – De Standaard ****)
MISSCHIEN MARIEKE
MINARD GentIk heb haar te pletter gedacht. Kapot gedroomd. Maar nog steeds zit ze daar, klein en veilig, niet kapot te krijgen.
Een meisje.
Het is een meisje en ze zeggen dat ze op mij lijkt.
Ik lijk op mijn vader, niet op mijn moeder. Als ik heel goed kijk. In slecht licht. Dan zie ik dat. Dan zie ik mijn vader, diep in mijn gezicht.
Met de monoloog ‘Misschien Marieke’ stappen we in het hoofd en de wereld van een pas bevallen jonge vrouw die op het punt staat de allerbelangrijkste beslissing in haar leven te nemen.
Voor het project De Kleine Boodschap (TAZ#2015) schreef Lieve Blancquaert een verhaal over een moeder die haar kind afstaat. Geboeid door deze tekst, nodigde Dirk Pauwels haar uit om samen met actrice en theatermaakster Greet Jacobs een monoloog te creëren speciaal voor TAZ#2017.
Blancquaert ging hiervoor in gesprek met Oostendse moeders, die in kwetsbare omstandigheden leven. Op basis van deze verhalen schreven Jacobs en Blancquaert samen de tekst voor ‘Misschien Marieke’ en gingen ze op zoek naar een theatertaal die hen bindt.
Het resultaat is een beklijvende voorstelling over wat het betekent moeder te worden in een wereld die tegen jouw richting in lijkt te draaien.
Haar spel is doorleefd, maar nooit overtrokken, perfect in balans. Medelijden is niet aan de orde, begrip des te meer. (Bieke Prunelle - TAZETTE)
‘Misschien Marieke’ is een nieuwe moeder en kind: met beide voeten in de volkse klei van de Gentse school, maar ook zo documentair gevoed dat alle clichés over armoede overspeeld worden voor diep begrip. […] Er zijn voor minder stukken uitgeroepen tot machtige tragedies. Deze verdient een speelreeks tot ver voorbij de verkiezingen. (Wouter Hillaert – De Standaard ****)
Stuur een bericht
Facebook
LinkedIn